Η οικονομική εξάρθρωση των ήδη υπερχρεωμένων και επιβαρυμένων με ακραία μέτρα λιτότητας των νοικοκυριών της κυπριακής κοινωνίας (αύξηση της ανεργίας, απώλεια εισοδήματος και θέσεων εργασίας), όσο και η κοινωνική, που λόγω των περιοριστικών μέτρων επιδείνωσε την ήδη εντατική φροντίδα που παρέχουν πολλές οικογένειες σε μέλη τους με αναπηρία ή άλλες αυξημένες ανάγκες υγείας, αποτελούν ορισμένα από τα κεντρικά χαρακτηριστικά των επιπτώσεων της σύγχρονης πανδημίας.
Τα μέτρα αυτοπεριορισμού διαφοροποιούνται σε σχέση με τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις ανάλογα με τις υλικές και άλλες συνθήκες των νοικοκυριών, διαμορφώνοντας έναν χάρτη, ο οποίος, εμφανίζει τις ίδιες μεγάλες ανισότητες:
α) νοικοκυριά που στερούνται βασικών υποδομών στη στεγαστική τους συνθήκη και βιώνουν την οδύνη της υλικής κακουχίας (κρύο, υγρασία, πυκνότητα κατοίκησης και μη πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας…)
β) νοικοκυριά που τα μέλη έχουν υποστεί αναστολή εργασίας, απειλούνται από την ανεργία, και την επισφαλή απασχόληση λόγω της ολικής ακινητοποίησης, και υποφέρουν από αβεβαιότητα και αγωνία για την επιβίωση
γ) μονομελή νοικοκυριά που βιώνουν την απελπισία της μοναξιάς, του εγκλωβισμού και της κοινωνικής αποκοπής
δ) πολύτεκνα νοικοκυριά, όπως και νοικοκυριά με ανάπηρα μέλη που μένουν στο σπίτι χωρίς στήριξη ή κοινωνική φροντίδα ή μέλη της οικογένειας με σύνθετες ανάγκες υγείας.
ε) Οι αγροτικές περιοχές, όπου η πρόσβαση σε υπηρεσίες κωλύεται από την γεωγραφία, αφήνοντας πίσω σημαντικά ποσοστά του πληθυσμού της υπαίθρου χωρίς ασφάλεια, υγειονομική κάλυψη, και τεκμηρίωση των πραγματικών τους αναγκών.
Είναι φανερό ότι η πανδημία θα έχει ισχυρότερες επιπτώσεις, μακροπρόθεσμα, στα φτωχά και ανειδίκευτα στρώματα του πληθυσμού σε σύγκριση με τα εύπορα, οξύνοντας τις ήδη υπάρχουσες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.
Το ίδιο δυσμενείς επιπτώσεις, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, επέρχονται για στους ανθρώπους και στις ομάδες του πληθυσμού που φέρουν υψηλό φορτίο ευαλωτότητας, δηλαδή όπως προανέφερα, αυτές που περιθάλπουν άτομα με αυξημένες ανάγκες ή αναπηρίες, γυναίκες και παιδιά που βιώνουν ενδο-οικογενειακή βία.
Ένα τραγικό παράδειγμα από τα πολλά άλλα που υφίστανται, αποτελεί η μοναχική διαδρομή των γονέων παιδιών με αυτισμό, είναι μία από τις σιωπηρές ιστορίες κοινωνικού αποκλεισμού που εκτυλίσσονται σε αρκετά νοικοκυριά. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πολλές, συχνά αξεπέραστες, ξεκινούν από πολύ νωρίς, και διαρκούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του παιδιού.
Αυτό που θα μας το δείξει το μέλλον είναι οι σημαντικές κοινωνικές αντιθέσεις και οι πολιτικές συγκρούσεις για το διαμοιρασμό της ζημίας των μέτρων της πανδημίας. Η δυναμική επιβολή της κυβέρνησης στη δημόσια σφαίρα θετικών αλλά και τεχνητών συναισθηματικών καταστάσεων, μέσω των ΜΜΕ και πιθανά στοχευμένων αισιόδοξων
δημοσκοπήσεων με αναθέσεις εκστρατείας δημοσιότητας, επιδιώκει να νομιμοποιεί και να
επιτείνει επιλεκτικές πολιτικές, οι οποίες συντηρούν τις ανισότητες και οδηγούν στην «κοινωνική αφάνεια» πολλές κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, που υφίστανται τις μεγαλύτερες και αρνητικές επιπτώσεις της πανδημίας.
Οι γενιές των προηγούμενων κρίσεων –πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και τώρα υγείας– έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικό πεδίο ρηγματωμένο και δύσβατο. Η αλλαγή της πολιτικής σκακιέρας είναι επιτακτική, όμως χρειάζεται εντιμότητα, δημιουργική πράξη και παρέμβαση από κάθε νέο πολιτικό, πολίτη, από την ίδια την κοινωνία ως σύνολο.
Αγαπητοί συμπολίτες, ήρθε η ώρα που η ψήφος σας θα κρίνει περισσότερο από ποτέ το μέλλον της Κύπρου. Έχω τη θέληση, είμαι αποφασισμένος και μαζί μπορούμε να επιτύχουμε αυτό που δικαιούμαστε!
