Είναι γνωστό ότι ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Και πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο.
Δυστυχώς στις μέρες μας οι περισσότεροι συμβιβαζόμαστε με κάτι μέτριο. Από τον μέτριο ύπνο που δεν μας ξεκουράζει, τη μέτρια καθημερινότητα που έχει γίνει ρουτίνα πλέον και λέμε δεν βαριέσαι μωρέ , το παπούτσι που μας πηγαίνει μέτρια αλλά θα το πάρουμε γιατί δεν έχουμε χρόνο να βρούμε άλλο ,τη μέτρια σχέση και τη μέτρια καριέρα που τις ανεχόμαστε γιατί φοβόμαστε να δοκιμάσουμε για κάτι καλύτερο… Να ταράξουμε τα ήρεμα νερά της μίζερης ρουτίνας μας για να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε . Να βγούμε έξω από το κύκλο βολικότητας μας , να κινηθούμε διαφορετικά , να αλλάξουμε.
Πέρα από τις προσωπικές μας επιδιώξεις και την καθημερινότητά μας, ο κόσμος γύρω μας, η κοινωνία, έχει μπει σε μία κατάσταση μετριότητας. Μέτριοι μας κυβερνούν και αφού είναι οι επιλογές μας, μέτριοι είμαστε κι εμείς που τους ψηφίζουμε. Μέτριοι είναι αυτοί που μας ενημερώνουν αφού ακολουθούν γραμμές και εντολές ξεχνώντας την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία την οποία θα έπρεπε να τους διακατέχει . Μέτριοι είναι αυτοί που μας εξυπηρετούν. Ακόμα και με τη γνώση ότι όλα δεν είναι άσπρα ή μαύρα, μας φαίνεται απρόσμενο όταν γνωρίσουμε κάποιον που είναι καλός ή απλά διαφέρει και έχει τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο που τον αφορά.
Γιατί σταματήσαμε να προσπαθούμε για το άριστο;
Από πότε αποφασίσαμε ότι και με το μέτριο καλά είμαστε;
Από πότε καταλήξαμε ότι το να κάνουμε ένα πασάλειμμα ή μιλοσφότζισμα στην Κυπριακή διάλεκτο είναι ανεκτό και δεν πειράζει αν μπορούσαμε και καλύτερα ;
Από πότε στην τελική μας νοιάζει το ότι οι άλλοι νομίζουν για εμάς ότι «μέχρι εκεί πάμε» και δεν είμαστε και κάτι το εξαιρετικό;
Αναρωτιέμαι ποιος μας έπεισε ότι η μετριότητα είναι λόγος ύπαρξης.
Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι κόβονται τα φτερά κάποιου που μπορεί να θέλει να δοκιμάσει να κάνει κάτι παραπάνω.
Να κάνει τη διαφορά.
Λείπουν τέτοιοι άνθρωποι. Που θα το πάρουν απόφαση και θα αψηφήσουν αυτούς που τους λένε να βολευτούν και με λιγότερα.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν το καινούριο ίσως για αυτό και δεν το τολμούν.
Δεν θέλει και πολύ όμως για να γίνει το πρώτο βήμα. Απλά την επόμενη φορά που θα ετοιμαστούμε να πούμε «έλα μωρέ δεν βαριέσαι », ας πάρουμε μια ανάσα και ας το ξανασκεφτούμε βλέποντας λίγο πιο μακριά.
Το κυνήγι αυτού του καλύτερου είναι επικίνδυνο να γίνει αυτοσκοπός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το θέλουμε σε μικρές και υγιεινές δόσεις για να φέρουμε τη ζωή και τη κοινωνία μας στα μέτρα που της αξίζει και θέλουμε.
Μόνο έτσι θα καταπολεμήσιμε την όποια μετριότητα μέσα μας και γύρω μας .
Στέλλα Ανδρέου
