Γράφει
Στέλλα Ανδρέου
Αν θα μπορούσα να δώσω τη δυνατότητα σε ένα άνθρωπο να δει και να νιώσει το κόσμο μέσα από τα μάτια και τη καρδία ενός παιδιού, θα ήταν ένα από τα σημαντικότερα βήματα που θα έκανα προς την πραγμάτωση αυτού το μεγαλεπήβολου αλλά όχι ακατόρθωτου στόχου.
Ο λόγος απλός και ίσως το κλειδί για να αλλάξουμε αυτό το κόσμο. Η απλότητα της σκέψης των παιδιών τα αφήνει να καταλάβουν τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία. Μεγαλώνοντας δυστυχώς οι σκέψεις γίνονται περίπλοκες και ξεχνάμε ότι τα όμορφα και ουσιαστικά είναι απλά.
Θυμήσου όταν ήσουν παιδί που, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα φιλί – ενδείξεις αγάπης – ήταν τόσο εύκολο να τα πάρεις και να τα δώσεις, ωστόσο σε γέμιζαν με χαρά.
Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε έχουμε ξεχάσει να την ουσία της πραγματικής ευτυχίας και προσπαθούμε να μετατρέψουμε τα παιδιά μας σε μηχανές οι οποίες θα αποβούν αποτελεσματικές για τη χρήση τους από την αγορά. Σκληρό όμως η σημερινή πραγματικότητα η οποία τα τυφλώνει και τα ωθεί σε ένα αποστειρωμένο τρόπο σκέψεις μακριά από ήθη και αξίες.
Ένα σύστημα το οποίο απορροφά την παιδική αθωότητα και τα εξαγνίζει με την στυγνή αριθμολογία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Παραμελημένα σε μια κονσόλα ηλεκτρονικών παιχνιδιών, αφήμένα από κάθε ίχνος αγάπης και κατανόησης διανύουν τον δρόμο προς την ενηλικίωση, απονενοημένα για την αγάπη και τον αξιακό της χαρακτήρα.
Η χειρότερη εκμετάλλευση όμως της παιδικής αθωότητας προέρχεται από τις βιομηχανίες σε τριτοκοσμικές χώρες λειτουργώντας ως πογκρόμ ανήλικης εργασίας. Φυλακίζοντας όνειρα και προοπτικές στο κρατητήριο του κέρδους.
Η κοινωνία της αποχαύνωσης και του υλισμού γέννησε και γεννάει παιδιά του θυμού, του μίσους και της καταπίεσης. Η χαλάρωση των δεσμών της οικογένειας αλλά και η παρακμή της παιδείας οδήγησαν τα παιδιά και νέους σε ένα ξέφρενο ανταγωνιστικό ρυθμό, άσχετο και ασύνδετο με την ευγενή άμιλλα.
Τους διδάσκουμε πως να γίνουν κερδοσκόποι , όχι όμως άνθρωποι. Στιγματίσαμε τη παιδική αθωότητα με τις τραγικές παρανοήσεις ενός συστήματος αδηφάγου και ανελεύθερου που εξυπηρετεί μόνο τις δικές του ορέξεις.
Κλείσαμε τον εαυτό μας ετσιθελικά σε κλουβιά άγχους και άρνησης και ξεχάσαμε να δώσουμε την ευκαιρία στα απλά και καθημερινά, που ουσιαστικά είναι και η ευτυχία, να μας κατακλύσουν. Ξεχάσαμε πως τα μεγαλύτερα διδάγματα τα παίρνουμε από τα παιδιά μας αλλά και το παιδί μέσα μας και αντί να τα αφήσουμε να μας διδάξουν τα πνίξαμε στην μαυρίλα της ‘’ενηλικίωσης’’ .
Τελικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιπλέκουμε τη τόσο απλή και μικρή ζωή. Ας δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία στον εαυτό μας να επανεκκινήσει με γνώμονα το παιδί, κυρίως το παιδί μέσα του και να δεί την ουσία αυτή τη φορά.
Να ζούμε τις στιγμές με γνώμονα την αγάπη και την ουσιαστική συνεισφορά. Μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο, ή για να ακριβολογώ το κόσμο μας, αν αφήσουμε μπροστάρη το παιδί μέσα μας, για να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο όμορφη για εμάς και τις γενιές του μέλλοντος.
