Του Βασίλη Π. Χατζηστυλλή
Φιλόλογου και Καλλιτεχνικού Διευθυντή των Αντι-Δρώντων
Μας αποκάλεσαν «κοινωνική συνάθροιση». Όλους εμάς που «δεν κάναμε ποτέ τέχνη
για την τέχνη», όλους εμάς που «δεν κάνουμε τέχνη για να ζήσουμε, μα για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας», αν μου επιτρέπεται να τολμήσω να παραφράσω τη σπουδαία ρήση του μεγάλου Κάρολου Κουν. Μας είπαν λίγο πολύ αργόσχολους.
Όλους εμάς που στεκόμαστε ψυχή τε και σώματι παθιασμένοι κοινωνοί των αχράντων μυστηρίων της Τέχνης, θαρρώ και της Ουτοπίας. Αυτής της προαιώνιας θεάς που μας εξανθρωπίζει και μας φέρνει κοντά, ώστε να έχουμε την ευλογία να είμαστε αυτόφωτοι μέσα στο άπαν σύμπαν του «εμείς».
«Συνάθροιση», λοιπόν. Λίγο πολύ αγύρτες. Κάποιοι που απλώς συνωστίζονται για πρέφα και καφέ. Αυτό φαίνεται πως σημαίνει για τους κρατούντες ετούτου του δύσμοιρου τόπου, τους αυλικούς και τους κόλακές τους ο Πολιτισμός: «συνάθροιση». Αυτή, λοιπόν, η ασήκωτη και σχεδόν αμετάκλητη μοίρα έλαχε – άκουσον, άκουσον – στον Πολιτισμό της νήσου που γέννησε έναν Λεόντιο Μαχαιρά, έναν Βασίλη Μιχαηλίδη, έναν Δημήτρη Λιπέρτη, έναν Μάριο Τόκα, έναν Βλαδίμηρο Καυκαρίδη, έναν Κώστα Μόντη.
Στον Πολιτισμό της νήσου όπου εντελώς ξαφνικά και «απροσδόκητα» καλεί κανείς στους τοπικούς Δήμους και οι μοναδικές Υπηρεσίες με τις οποίες μπορεί αυτός πλέον να συνδεθεί είναι μονάχα όσες σχετίζονται με τις εισπράξεις. Με τη συναλλαγή. Με τη δοσοληψία. Με το δούναι και το λαβείν. Με το χρήμα. Ουδείς λόγος για το δούναι και το λαβείν της ψυχής. Και τι πάει να πει πως η ψυχή δεν εισπράττει; Και τι σημαίνει να «πλουτίσουμε τους εαυτούς μας»; Πάει να πει πως ο Πολιτισμός είναι πρώτα και πάνω από όλα η σχέση μας με τον εαυτό μας και το Άλλον: είναι ο τρόπος με τον οποίο θα απαντήσουμε στην περιέργεια ενός μικρού παιδιού για τον κόσμο, είναι ο τρόπος με τον οποίο απευθυνόμαστε σε έναν υπάλληλο που κάνει ό,τι μπορεί για να μας εξυπηρετήσει, είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεδιαλύνουμε τις αλήθειες μας και οδηγούμαστε στην αυτοπραγμάτωση.
Ο Πολιτισμός δεν είναι απλά μια παράσταση θεάτρου ή χορού. Δεν είναι απλά μια έκθεση ζωγραφικής, μια συναυλία, μια κινηματογραφική ταινία ή μια ποιητική βραδιά. Είναι πρωτίστως η μεταλαμπάδευση της πεμπτουσίας της Τέχνης που δεν είναι άλλη από την κοινοκτημοσύνη των συναισθημάτων.
Δεν πρόκειται για θέαμα, λοιπόν. Πρόκειται για ύψιστο βίωμα, από τα πιο κορυφαία. Θα έπρεπε να έχουμε αντιδράσει σύσσωμοι όχι γιατί απωλέσαμε τα «εκατομμύρια» ευρώ μας, μα γιατί μας στέρησαν το αναφαίρετό μας δικαίωμα να μοιραστούμε. Να συνδεθούμε. Να συλλογιστούμε. Να συγκινηθούμε. Να συμπράξουμε. Να συμπορευτούμε ως ανθρώπινοι Άνθρωποι και να αντισταθούμε στον αργό και βασανιστικό θάνατο του «εμείς».
Κάπως έτσι φτάσαμε τις τελευταίες βδομάδες στην επανεκκίνησή μας, πιάνοντας ξανά από την αρχή τις στιγμές της χαμένης μας ανθρωποσύνης, ξέροντας πια πολύ καλά πως ο πολιτισμός δεν είναι κτήμα, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην επανεκκίνησή μας, βγαίνοντας από τις άνυδρες κρυψώνες μας, μακριά από τις αποστάσεις και τα εύλογα χρονικά διαστήματα και ξέροντας πως είναι μεγάλη τιμή να ανδρώνεται κανείς μέσα σε τούτο το στέγνωμα που δεν έχει αφήσει ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ για να μας συγκινήσει…
