Με ανάρτηση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Έλενα Κοζάκου Λυμπουρή , αδερφοτεκνη του ηρώα ποιητή Δώρου Λοιζου αποχαιρέτησε το Δρ. Βασο Λυσσαρίδη .
Πιο κάτω η ανάρτηση της αυτούσια :
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΒΑΣΟ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗ
Ησουν το ίνδαλμά μου από μικρή και το ήξερες καλά. Μαθήτρια τότε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο όταν μας έδωσαν ως άσκηση στο μάθημα των Αγγλικών να πάρουμε συνέντευξη από ένα άτομο που θαυμάζουμε, διάλεξα εσένα.
Μας μίλησες για το οτι η Ιατρική δεν ήταν η πρωτη σου επιλογή, αλλά η Φιλοσοφία, πως την πολιτική την γνώριζες από τότε που γεννήθηκες, για τον Δανό αρχαιολόγο που θα σου προσέφερε μια υποτροφία αλλά τελικά κατέληξες να σπουδάσεις Ιατρική, για τον φίλο σου τον Ασπρόφτα που σε παρακίνησε να ασχοληθείς με τη ζωγραφική.
Οταν το 1996, θα διοργανωνόταν η Πορεία των Μοτοσυκλετιστών σε είχα φέρει σε επαφή με τα παιδιά που χρειάστηκαν τη βοήθεια σου. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωινό στις 11 Αυγούστου 1996, που θα γινόταν η πορεία των μοτοσυκλετιστών που με πήρες τηλέφωνο στο σπίτι, ήταν δεν ήταν 6 πρωινή για να μου πεις ότι θα προσπαθούσαν να ματαιώσουν την Πορεία και να προλάβαινα να ειδοποιούσα τους υπολοιπους για να μην ματαιωθεί η πορεία. Τα γεγονότα όμως μας πρόλαβαν και η απόφαση για ματαίωσή της είχε ήδη ληφθεί.
Εκεινη έμελλε να ήταν η μέρα που θυσιάστηκε στον αγώνα για τη λευτεριά ο Τάσος Ισαάκ μέσα στα συρματομπλέγματα της νεκρής ζώνης στη Δερύνεια.
Το 2002 με την κατάθεση του Σχεδίου Αναν βρεθήκες πρώτος ανάμεσά μας, τους απλούς πολίτες που ενεργοποιηθήκαμε για να αποσείσουμε τον κίνδυνο επιβολής μιας άδικης λύσης στο Κυπριακό. Μπροστά σε μια λαοθάλασσα στην Πλατεία Ελευθερίας, στις 03 Απριλίου 2004 κάλεσες όλους “να μας μετρήσουν ξανά”.
Ησουν τόσο περήφανος για την συμβολή σου εκείνη την καθοριστική στιγμή για την προάσπιση της Κυπριακής ανεξαρτησίας και μας το έλεγες συχνά.
Πάντα όμως, αυτό έκανες και το 1955, και το 1963-64 και το 1974. Πάντα προτεραιότητά σου η πατρίδα, ποτέ δεν κιότεψες.
Ποτέ δεν συμβιβάστηκες.
Ακόμη και αν κάποιοι έλεγαν πως αποδεχθηκες τις “ομόφωνες” αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του 1989, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης σε ομιλία του στη Βουλή των Αντιπροσώπων για το Κυπριακό ειχε αναφέρει πως ήσουν ο μόνος που διαφώνησε. Σε είχα άλλωστε ρωτήσει, και σε εκείνη τη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής στο Ιδρυμα Λυσσαρίδη πριν τις συνομιλίες στη Γενεύη, παρόλο που ήξερα από χρόνια την απάντηση, ήθελα μια ακόμα επιβεβαίωση.
Στα 100 σου χρόνια έφυγες απροσκύνητος Γιατρέ μου. Μπορεί να έλεγες συχνά ότι ο “Δώρος σου στέρησε έναν όρθιο θάνατο”, αλλά ο δικός σου θάνατος είναι ακόμη πιο τιμημένος αν αναλογιστεί κανείς πως έφυγες στα 100 σου χρόνια ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ.
Εμεινες αθεράπευτος να αγναντεύεις τον Βορρά… προσδοκώντας την μέρα που λεύτεροι θα ανηφορίσουμε σε έναν λεύτερο Πενταδάκτυλο. Οι ιδέες ούτε πεθαίνουν, ούτε δολοφονούνται.
Η πρόταση νομου που το 2018 ετοιμασα για την ΕΔΕΚ για να απαγορεύεται η λατόμευση από την οροσειρά του Πενταδακτύλου θα ήταν το δώρο σου για τα γενέθλιά σου, για τα 100χρονα σου πέρισυ γιατί ήξερα πόσο πολύ λάτρευες τον Πενταδάκτυλο. Η πρόταση δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει καν συζητηθεί, γιατι θα “ταραξει το καλό κλίμα” που βλέπουν στον ύπνο τους κάποιοι.
Γιατρέ μου, να πας στο καλό, να συναντήσεις τη Βαρβάρα σου, τον Δώρο, τον Κόκο, τον Ρένο, τον Φρυδά, τον Άντρο που έφυγε λίγες μέρες πριν από εσένα και όλους τους άλλους συναγωνιστές σου.
Εμείς Γιατρέ μου παρακαλούμε τον Θεό να μας αξιωσει να σταθούμε αντάξιοι της παρακαταθήκης που μας άφησες και να ορθώσουμε το ανάστημα μας για να σταθούμε εμπόδιο σε κάθε προσπαθεια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, της ασπίδας και το δόρυ μας.
Στο επανιδείν Γιατρέ μου μέχρι λεύτεροι να ανταμώσουμε ξανα και να ανηφορισουμε στον λεύτερο Πενταδάκτυλο. Και να με συγχωρέσεις σε παρακαλώ που δεν αξιώθηκα να σε αποχαιρετήσω..
