Στέλλα Ανδρέου: Δεν υπάρχει φυσιο – Λογική σε αυτά που ζούμε

Facebook
Twitter
Email
Print

Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι τίποτα δεν μας εκπλήσσει πλέον.

 Η βρώμα και η δυσωδία έχουν γίνει συνήθεια. Λες και έχουν ποτίσει στα ρουθούνια μας και το θεωρούμε φυσιολογική μυρωδιά.

Αλλά τι να θεωρηθεί ποια φυσιολογικό σε μια κοινωνία που ο Προέδρος και η κυβέρνηση του είναι συμμετέχοντες σε σκάνδαλα και απάτες και αντί να παραιτηθούν εμπαίζουν καθημερινά με διαγγέλματα και δήθεν ανακοινώσεις για πάταξη της διαφθοράς το λαό.

Τι να θεωρηθεί φυσιολογικό σε χώρα όπου η εκκλησία η οποία ,ως θεσμός οφείλει με ευλάβεια να διαφυλάσσει την αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομία αυτού του τόπου , απεναντίας κατεδαφίζει παράνομα κτήρια.

Τι να θεωρηθεί φυσιολογικό σε μια κοινωνία όπου οι δήθεν αντιπολιτευτικές δυνάμεις ασπάζονται ή εναντιώνονται με την εκάστοτε Κυβέρνηση κατά το δοκούν ή μάλλον κατά το συμφέρον τους . Διότι φάγατε και εσείς Κύριοι , είδαμε και τα δικά σας σκάνδαλα κατά τα άλλα Κόμμα του Λαού…

Τι να θεωρηθεί φυσιολογικό σε μια κοινωνία οπού επιτέλους κάποιοι τολμούν να μιλήσουν και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα υπέρ των ανθρώπων που τόσα χρόνια υπέφεραν από σεξουαλική κακοποίηση , λεκτική βία και παραβίαση σωρείας των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων και κάποιοι διερωτώνται γιατί μίλησαν τώρα. Κρίμα αν αυτοί οι κάποιοι μεγαλώνουν και παιδιά.. Όσο για τους θύτες απαξιώ…

Τι να θεωρηθεί φυσιολογικό σε μια χώρα που η τέχνη , η παιδεία και ο πολιτισμός έρχονται σε δεύτερη μοίρα . Τα οποία είναι και τα μόνα όπλα για τη καταπολέμηση του κτήνους και την ενανθρώπιση μας. Άνθρωπος που την θυμήθηκα αυτή τη λέξη …

Όχι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό από όλα αυτά. Είναι η μετριότητα που μας περιτριγυρίζει και την όποια ανεχόμαστε με απάθεια. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης είτε ηθελημένα είτε εξ αμέλειας .

Η μετριότητα πρέπει επιτέλους να πάρει πόδι από τη κοινωνία μας.

Δεν την αξίζουμε.

Απλά πρέπει να τολμήσουμε.

Θέλουμε;

Γιατί αν θέλουμε μπορούμε!

Κλείνω με τα λόγια του Καζαντζάκη ίσως καταφέρω να ξυπνήσω κάποιους από τη λήθαργο…

‘’Ν’ αγαπάς την ευθύνη

να λες εγώ, εγώ μονάχος μου

θα σώσω τον κόσμο.

Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.’’