Ο Βάσος Λυσσαρίδης μια εκ φύσεως ηγετική μορφή, με φωνή καθάρια και ειλικρινή, άνθρωπος με ξεκάθαρο όραμα και κύριο στόχο την απελευθέρωση του τόπου μας.
Ο άνθρωπος που αφιέρωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στο να θεραπεύει σώματα, τις περισσότερες φορές δωρεάν και μετέπειτα στο να θεραπεύει ψυχές μέσα από τη πένα του άλλοτε πολιτική άλλοτε ποιητική, η οποία αποτελεί για όλους μας πηγή έμπνευσης και αφύπνισης. Ο καλλιτέχνης που μέσα από τη ζωγραφική του ζωντάνευε όλα αυτά που αγαπούσε.
Ο ρομαντικός σύζυγος που μας έδειχνε την έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης σε μια γυναίκα μέχρι το τέλος.
Τη Βαρβάρα του, τη Βαρβάρα όλων μας.
Είχα την ευλογία να μοιραστώ αρκετές στιγμές με το Γιατρό και την αγαπημένη μας Βαρβάρα. Και λέω ευλογία, γιατί κάθε συναπάντημα μαζί του εκτός από ένα μεγάλο ιστορικό σχολείο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουμε οι νεότεροι, κάτι το οποίο ενδυναμώνει το πείσμα μας για συνέχιση των αγώνων, πάντα συνοδευόταν από ποίηση και διάσπαρτες σκέψεις για το πως οι νέοι θα αλλάξουν τούτο το τόπο. Βλέπετε ο Γιατρός ψυχικά δεν γέρασε ποτέ, είχε μέσα του ένα ανυπότακτο «νιάτο» για αυτό και μας μεταλαμπάδευε με τόση ευκολία το πάθος του για ζωή με αξιοπρέπεια.
Έτσι παρέμεινε και μέχρι το τέλος ανυπότακτος και αγονάτιστος γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε και ο ίδιος μέσα από την φλογερή η του ποίηση:
«Όχι!
Δεν δέχομαι να γονατίσω
Όχι!
Με καρτερούν οι σύντροφοι στο συρματόπλεγμα και οι νεκροί στον Πενταδάκτυλο
Να πεθαίνω ναι!
Να γονατίσω όχι»!
Δεν πρόλαβε να δεί την Κύπρο, Λεύτερη, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα!
Γιατρέ μου οφείλω να σε αποχαιρετήσω όμως δεν θα το κάνω. Μας έμαθες ότι αποχαιρετάμε αυτούς που φεύγουν και εσύ είσαι μια μεγάλη ιδέα, και οι ιδέες ούτε να δολοφονηθούν κατάφεραν, ούτε να φύγουν θα καταφέρουν όσο ζούμε όλοι εμείς οι συνεχιστές τους. Μου άφησες για δώρο σπουδαίες στιγμές να έχω να πορεύομαι στα χρόνια που έρχονται. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων και υπερήφανη να θεωρούμαι ένα από τα πνευματικά σου παιδιά. Συνάμα βαρύ το χρέος μας για τη συνέχιση των αγώνων σου. Οφείλουμε να μην σε απογοητεύσουμε και δεν θα το κάνουμε γιατρέ μου.
Συνεχίζουμε.
Κλείνω με ένα δίστιχο από το δικό σου απολογισμό.
«Κάλλιο παιδί μου να πορεύεσαι με πίκρα Την πίκρα ενός οράματος που ξέφυγε, παρά τη γλύκα μιας ανώφελης φυγής»
Στέλλα Ανδρέου
Μέλος Κ.Ε Κ.Σ ΕΔΚ
