Γνωστοί οι δολοφόνοι μέλη της ΕΟΚΑ Β΄- 45 χρόνια μετά οι μνήμες ζωντανεύουν!
«Η άνανδρη δολοφονία του Άντη Παπαδόπουλου έμεινε ατιμώρητη…» Η Λούλα Γερμανού στρέφει τις μνήμες της πίσω 45 χρόνια μετά και οι πληγές ακόμη αιμορραγούν . Μιλά στο pentadaktylos. online , για τον αδερφό της Άντη Παπαδόπουλο και την άδικη δολοφονία του. Ο Ιούλιος για αυτήν είναι δύσκολος μήνας, αναφέρει με δάκρυα στα μάτια…
Πόσα χρόνια πέρασαν κ. Γερμανού ;
Συμπληρώνονται 45 χρόνια. Πάντα υπάρχει μια πληγή και αιμορραγεί. Ουδέποτε θα ξεχάσουμε και πάντα κάθε χρόνο όλος ο Ιούλιος για μας θα είναι “μαύρος” Ιούλης.
Τι θυμάστε από τον Άντη . Τα παιδικά του χρόνια, την ενηλικίωση μέχρι και την Αστυνομία;
Θυμάμαι πάντα ένα παιδί γελαστό , έναν πολύ καλό μαθητή που τραγουδούσε , έπαιζε μπουζούκι και χόρευε… Μετά το στρατό ήταν ανθυπολοχαγός στα ΛΟΚ , μετά από το στρατό πήγε στην Αστυνομία το 1971. Όλο καλά θυμάμαι δεν έχει τίποτα κακό να θυμηθώ. Ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιδί όλος ο κόσμος τον ήξερε και όλοι μιλούν για αυτόν.
Πώς επέλεξε την Αστυνομία ;
Δεν ξέρω συγκεκριμένα. Ή στρατό ή Αστυνομία έλεγε πάντα. Hταν πάρα πολύ πειθαρχημένος.
Ιούλιος 1974. Μιλήστε μας για εκείνες τις μέρες…
Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα ο αδερφός μου ήταν στην Αστυνομία Πάφου για κάποια μαθήματα μονιμοποίησης που παρακολουθούσε. Τότε ήταν Αστυνομικός στην Πέγεια. Μόλις είδε ότι εκδηλώθηκε το πραξικόπημα μαζί με άλλους αντιστασιακούς πήγε στην Ένωση Αγωνιστών , πήγαν στην Λεμεσό και πολεμούσαν όλο το βράδυ στο δημόσιο κήπο.
Την άλλη μέρα επιστρέφοντας στην Πάφο έπεσαν σε ενέδρα της ΕΟΚΑ Β’ στο Ζακάκι της Λεμεσού. Πετάχτηκαν όλοι έξω από τα αυτοκίνητα να καλυφθούν . Τότε ο αδερφός μου με κάποιον άλλον από την Κισσόνεργα που τώρα δεν ζει μπήκαν σε ένα παλιό σπίτι . Μέσα στο σπίτι βρήκαν κάποιο, ο οποίος τους είπε ότι ήταν και αυτός Μακαριακός και ότι είχε κρυφτεί . Ο αδερφός μου πήρε θέση μάχης από το παράθυρο γιατί έξω ρίχονταν πυροβολισμοί με τους Εοκαβητατζίδες. Πηγαίνοντας προς το παράθυρο ο άλλος που τους είπε ότι είναι Μακαριακός. Τον πυροβόλησε πισώπλατα με μια ριπή κόβοντας το νήμα της ζωής του. Ο άνθρωπος ο άλλος που ήταν μαζί με τον αδερφό μου κατάλαβε ότι θα σκότωνε και αυτόν και δοκίμασε να τον πυροβολήσει, ωστόσο, έπαθε εμπλοκή το όπλο του και μετά άρχισε να παλεύει μαζί του. Τον απειλούσε με σπασμένα γυαλιά που του τα έβαζε στον λαιμό , τον δάγκωσε και έγινε πάλη μεγάλη.
Παλεύοντας αυτός έδειχνε ότι ήταν νεκρός. Τελείωσε η μάχη, οι Μακαριακοί μπήκαν μέσα και πήραν τον αδερφό μου για να τον φέρουν στην Πάφο. Ο άλλος που τον πυροβολησε έπαιξε ήταν τελικά ζωντανός όταν έφυγαν οι δικοί μας. Αργότερα έφυγε. Όταν έγινε η εισβολή ήρθε στην Πάφο και έψαχνε να βρεί τον άλλον που ήταν με τον αδερφό μου για να τον σκοτώσει γιατί ήταν ο μοναδικός μάρτυρας.
Δικάστηκαν;
Όχι .Παρόλο που δόθηκαν κάποιες καταθέσεις τίποτα δεν έγινε.Όταν άλλαξε η κυβέρνηση εξαφανίστηκαν και οι καταθέσεις που ήταν στο CIT. Κάποιοι φαίνεται τις πήραν και τις καταστρέψαν για να μην υπάρχει μαρτυρικό υλικό . Ο φονιάς είναι κάποιος Δήμος Νικολάου από την Πάχνα ο οποίος τώρα έχει πεθάνει από καρκίνο.
Επιδιώξατε να τον δείτε πριν πεθάνει ;
Όχι, δεν επιδιώξαμε γιατί δεν ξέραμε πως θα αντιδρούσαμε. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να βρει κάποιον για να τον σκοτώσει, όμως τον σταματήσαμε. Του είπαμε” θα πάς φυλακή ..θα τον κρίνει ο Θεός και τον έκρινε ο Θεός”.Πλήρωσε για αυτό που έκανε με τις αρρώστιες που πέρασε.
Μπορεί να επουλωθεί αυτή η πληγή; Κάποιοι λένε να τα ξεχάσουμε και να πάμε μπροστά.
Δεν μπορεί να επωλουθεί αυτή η πληγή με τίποτε. Ούτε να ξεχάσω … όταν έρθει ο Ιούλιος για μένα είναι δύσκολος μήνας..Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε γιατί αυτός ο λεβέντης, αυτός ο άγγελος σκοτώθηκε χωρίς να φταίει…
Θεωρείται ότι το πραξικόπημα ήταν η αρχή των δεινών της Κύπρου;
Βέβαια αν δεν γίνονταν το πραξικόπημα, δεν θα είχαμε ούτε εισβολή , ούτε θα είχαμε πρόσφυγες , ούτε αγνοούμενους ούτε τίποτα. Αυτό νομίζω πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι.
Ο φανατισμός νομίζετε ότι είναι ο ίδιος τότε και τώρα;
Όχι δεν νομίζω είναι πιο ήπια τα πράγματα αλλά αυτοί που χάσαν τους δικούς τους δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε.
Συντηρείται η μνήμη του αδερφού σας Άντη Γερμανού κι των άλλων αντιστασιακών;
Βέβαια συντηρείται, κάθε χρόνο του κάνουμε το μνημόσυνο. Προσπαθούμε να το κάνουμε εθνικό στην παρουσία των αρχών της Πάφου και με ομιλητή. Όπως αρμόζει σε έναν ήρωα.
Έχετε επαφές με άλλες οικογένειες αντιστασιακών;
Ναι βέβαια συνδεόμαστε μεταξύ μας. Είναι ο μήνας των μνηνοσύνων, δυστυχώς…
Άντης Παπαδόπουλος
Αστυνομικός, από την Πάφο, ετών 24. Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, τον οποίο συγγενείς και φίλοι φωνάζουν Άντη- και έτσι είναι γνωστός στους περισσότερους δολοφονήθηκε από κτύπημα, πισώπλατα και ύπουλα. Παρόλο που ο δράστης είναι γνωστός και υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, εντούτοις μέχρι σήμερα δεν προσήχθη σε δικαστήριο και δεν καταδικάστηκε για το έγκλημα. Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, ήταν το δεύτερο παιδί στην οικογένεια του. Είχε δύο αδελφές, Από μικρός έτρεφε αγάπη για την μουσική και έμαθε να παίζει μπουζούκι. Αφού φοίτησε στο Α΄Δημοτικό Σχολείο Πάφου, αποφοίτησε από το Λιασίδειο Γυμνάσιο. Υπηρέτησε στις καταδρομές στο βαθμό του ανθυπολοχαγού. Αφού κατατάγηκε στο Ειδικό Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας, στη συνέχεια μεταπήδησε στις τάξεις της Αστυνομίας και μετατέθηκε στη Πάφο. Υπηρέτησε σε διάφορες περιοχές της επαρχίας, ειδικότερα στην Τσάδα και την Πέγεια. Ενόσω υπηρετούσε στο Εφεδρικό Σώμα, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος συμμετείχε σε επιχειρήσεις για την καταστολή της τρομοκρατικής δράσης ΕΟΚΑ Β΄. Σύμφωνα με την μαρτυρία συναδέλφων του, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος συμμετείχε ενεργά στην αποτροπή της επιθετικής ενέργειας της ΕΟΚΑ Β΄ στον Αστυνομικό Σταθμό Κοφίνου.
Κατά την διάρκεια της υπηρεσίας του στην Πέγεια, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος βρέθηκε τη μέρα του πραξικοπήματος στη Πάφο, όπου παρακολουθούσε μαθήματα, με σκοπό να μονιμοποιηθεί στο Αστυνομικό σώμα. Με την έκκληση του Μακαρίου προς τον λαό «προβάλετε παντοιοτρόπως αντίστασιν», ο Ανδρέας Παπαδόπουλος προσέτρεξε στη Μητρόπολη όπου οργανώνονταν ομάδες για να προβάλουν αντίσταση στο πραξικόπημα. Με ομάδα αντιστασιακών της Ένωσης Αγωνιστών Πάφου, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος μετέβη στη Λεμεσό, όπου συμμετείχε σε σκληρές μάχες για την απόκρουση του πραξικοπήματος και στις οποίες πρωτοστατούσε ο αξιωματικός, Δημήτρης Κωνσταντινίδης.
Την επόμενη μέρα το πρωί, 16 Ιουλίου 1974, όταν πια διαφάνηκε ότι οι πραξικοπηματίες είχαν καταφέρει να θέσουν υπό τον έλεγχο τους την πόλη, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, μαζί με άλλους αντιστασιακούς , αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Πάφο, η οποία ήταν ακόμη ελεύθερη. Ωστόσο στην πορεία έπεσαν σε ενέδρα των πραξικοπηματιών, μεταξύ των οποίων και μέλη της ΕΟΚΑ Β΄.
Οχυρωμένοι στο σχολείο Ζακακίου άρχισαν να πυροβολούν εναντίων των αντιστασιακών. Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος μαζί με ένα πολίτη αντιστασιακό, τον Νίκο Αχιλλέως, έτρεξαν και μπήκαν σε ένα σπίτι για να καλυφθούν. Εκεί συνάντησαν ένα άλλο άτομο, άγνωστό τους, το οποίο τους υπέδειξε να μην φοβούνται, γιατί είναι και ο ίδιος μακαριακός.
Οι δύο αντιστασιακοί τον εμπιστεύθηκαν, αλλά όταν ο Άντης Παπαδόπουλος γύρισε προς το παράθυρο για να πάρει θέση μάχης, ο άγνωστος άνδρας τον γάζωσε πισώπλατα με μια ριπή του αυτόματου όπλου, το οποίο κρατούσε. Ο Νίκος Αχιλλέως έστρωσε το όπλο προς το μέρος του, αλλά για κακή του τύχη, το όπλο έπαθε εμπλοκή. Τότε όρμησε πάνω στον δολοφόνο, τον έριξε κάτω κι αφού πάλεψαν για αρκετή ώρα, ο Νίκος Αχιλλέως κατάφερε σοβαρά κτυπήματα στον δολοφόνο του Α.Παπαδόπουλο, ακόμη και με σπασμένα γυαλιά.
Βλέποντας τον δολοφόνο σε μία λίμνη αίματος, ο Νίκος Αχιλλέως νόμισε ότι ήταν νεκρός. Σε λίγο, στην οικεία εισήλθαν και άλλοι αντιστασιακοί, με επικεφαλής τον λοχία ΧαμπήΠαχίτη, οι οποί επίσης αποκόμισαν την εντύπωση ότι ο άγνωστος άντρας ήταν νεκρό. Δεδομένου ότι είχαν περικυκλωθεί από τους πραξικοπηματίες και η μάχη ήταν άνιση, η ομάδα των αντιστασιακών αναγκάστηκε να παραδοθεί. Όλοι μεταφέρθηκαν στην Πάφο, ενώ η σορός του Α.Παπαδόπουλου παραδόθηκε στο Νοσοκομείο Πάφου, όπου κλήθηκε την Τετάρτη το πρωί η αδελφή του Λούλλα, για την παραλάβει. Η ίδια δεν άντεξε στη θέα του νεκρού αδελφού, και αψηφώντας το γεγονός ότι το Νοσοκομείο είχε καταληφθεί από μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ και φιλοχουντικούς στρατιωτικούς, άρχισε να βρίζει του πραξικοπηματίες για το κακό που προκάλεσαν. Αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο δολοφόνος του Ανδρέα Παπαδόπουλου επέζησε και ότι κατοικεί σε κοινότητα της Λεμεσού.
Πρίν μερικά χρόνια, όταν ανακοινώθηκε η υπόθεση της άνανδρης δολοφονίας του Άντη, όπως μαρτυρά η αδελφή του, διαπιστώθηκε ότι οι καταθέσεις που είχαν παρθεί για τις συνθήκες του θανάτου του Ανδρέα Παπαδόπουλου απουσίαζαν από το σχετικό φάκελο και έτσι το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο.
